Moederkloek

Wat zeg je eigenlijk: een haan legt een ei of een haan ligt
een ei? Vroeger stelde mijn vader die vraag soms aan een vriend of
vriendinnetje van ons. Een grapje waar vaak een onduidelijk antwoord op kwam.
Ja, kippetjes leggen wèl een ei en dan komen er bij mij veel leuke
herinneringen boven.

In 1963 werd in Leeuwarden de Frieslandhal geopend en ter
gelegenheid daarvan was er een grote tentoonstelling de ‘Frisiana’. Vanuit
school werd geregeld dat wij die konden bezoeken. Veel weet ik daar niet meer
van maar wel dat, juist toen mijn vriendin en ik naar huis zouden gaan, een
broedmachine werd geleegd. Allemaal kleine kuikentjes en als je het wilde dan
mocht je er eentje meenemen. Mijn vriendin en ik namen heel voorzichtig zo’n donzig
zacht, geel diertje mee naar huis.

Thuis was mijn moeder ook meteen ingepakt en in de voorkamer
in een sterke kartonnen doos zagen we het kleine diertje opgroeien samen met
haar zusje, want mijn vriendin kon het kuikentje niet houden.

Mijn broer timmerde later een hokje en zo kwamen twee
kippetjes in de bijkeuken aan de muur te hangen. Elke dag nam ik de kipjes er
uit en had dan het gevoel dat ze me even wilden ‘knuffelen’. Ze herkenden me
duidelijk en we waren vriendjes. Ik was dan ook geschokt toen mijn moeder me
vertelde dat het eigenlijk geen goed plekje was voor deze dieren. De melkboer
die dagelijks aan de deur kwam had thuis meer kippen en wilde ze wel een goed
plekje geven. Het kostte me een traantje, maar ik snapte het ook wel. Het
duurde daarna meer dan tien, vijftien jaar voordat ik er toe kon komen een
stukje kip te eten…

Toch is er niks mooiers dan kuikentjes te zien opgroeien bij
hun moeder, want dat is een ervaring die ik later opdeed. Maar vandaag voel ìk
me echt een gelukkige moederkloek omdat ik hoorde dat onze kinderen weer veilig
en wel terug zijn na een vakantie in het buitenland!